Skaryna Press

Shipping class: Стандартны

Дастаўка авіяпоштай з адсочваньнем, дзе гэта магчыма

  • At the Origins of the Belarusian Political Science

    At the Origins of the Belarusian Political Science

    This book is availbale as a free PDF

    Collection of the works of political scientists who stood at the origins of modern Belarusian political science and who were associated with the EHU in different periods of its existence.

    With the support of the Konrad-Adenauer-Stiftung Belarus and the European Humanities University in Vilnius, the book  “At the origins of Belarusian political science” / “Ля вытокаў беларускай палітычнай навукі”, edited by Dr. Uladzislaŭ Ivanoŭ and Dr. Andrei Stsiapanau, was published. The book is a collection of the works of political scientists who stood at the origins of modern Belarusian political science and who were associated with the EHU in different periods of its existence. These include texts by political scientists such as Siarhiej Pańkoŭski  (“Belarusian Political Model”), Iryna Buhrova (“Belarusian Identity: Insights from “Interpretive” Political Science”), Śviatlana Navumava (“Contemporary Belarusian Political Discours”), Viktar Čarnoŭ (“The Economic Basis of Belarusian Neo-Soviet Authoritarianism”) and Uladzimir Roŭda (“Is Belarus a Classic Post-Communist Mafia State?”). This is a tribute to the pioneers of Belarusian political science, who unfortunately left us too early.

    The preface to the book was written by political scientist Valery Karbalevich, who knew the authors personally and also belonged to the generation of pioneers and classics of modern Belarusian political science.

    The texts in this book offer a political analysis of the social model, the political system and the regime that have arisen in Belarus since Alexander Lukashenko came to power. The value of the texts also read in their courageous and critical assessment of socio-historical processes and mass consciousness, which have influenced and contributed to the formation of the new political system in the country. Besides, these texts help to understand what Belarus was like thirty years ago and how the current Belarusian dictatorship was formed.

    The book is available in two languages ​​(Belarusian and English) – “Ля вытокаў беларускай палітычнай навукі” / “At the origins of Belarusian political science,” as well as in an electronic format. The book will be exciting and valuable to a wide range of readers: not only to political scientists but also to all social science experts and those who are researching and interested in Belarus.

  • Belarus: An Illustrated History / Uladzimir Arloŭ

    Belarus: An Illustrated History / Uladzimir Arloŭ

    The history of Belarusians from antiquity to the end of the 18th century is told in English, as well as in the language of art.

    This richly illustrated book is intended primarily, but not solely, for young people.
    It takes readers on an adventure to one of the ‘new’ (since 1991) countries that have appeared on the map of Europe. It shows clearly that Belarus is not such a new country after all!
    The book results from a unique collaboration between the skilled writer and historian Uladzimir Arloŭ, and the accomplished artist Pavieł Tatarnikaŭ. Translated from Belarusian by Jim Dingley.

  • Belarusian Bogeyfolk: Forest / Artur Basak

    Belarusian Bogeyfolk: Forest / Artur Basak

    Here is the diary of an experienced explorer dealing with forest bogeys. Here you can learn the difference between Lasun and Hajun, who the Kapialušnik is and how to get the new boots deep in the woods. Moreover, in this diary, you can find tips on how to get a piece from the Snake King’s crown or the Fern Flower that opens the secrets of the universe. In the detailed illustrations, you can see the seductive Zazoŭka, the dangerous Ladaściuk, the mysterious Turosik, and even such rare creatures as the Unicorn, the Łahišyn Wolf, or Padnor.

    The author’s website

  • Cell #18

    Cell #18

    On August 9, 2020, presidential elections were held in Belarus. The incumbent president, in office since 1994, was once again declared the winner. Thousands of Belarusian citizens took to the streets in protest in the belief that the elections were rigged. The state responded with violence and mass arrests. The prisons were overcrowded. For almost a week, 36 women were locked up in the 118 sq. ft prison cell with hardly any food, water, medicine, clothing, hygiene products, or air. After their release, we managed to talk to eleven of them. This is their story.

  • Descent into the March / Lesia Pcholka

    Descent into the March / Lesia Pcholka

    This book is a visual archive of a pivotal moment in Belarusian history. It documents the 2020–2021 protests while drawing parallels with the 2019–2020 Hong Kong movement.

    Published in late 2024, just before Belarus’s 2025 elections, it highlights ongoing repression, with thousands of political prisoners and around a million people forced to flee. The author connects the protests in Belarus and Hong Kong as examples of modern resistance shaped by digital control and China’s geopolitical influence.

    The seven chapters, illustrated with photographs from Belarus and Hong Kong, explore common tactics and symbols: gestures of unity, the symbolic use of colour, and objects such as umbrellas that represent protection and resilience. Artistic expressions, such as Hong Kong’s Lennon Walls and Belarusian courtyards, highlight grassroots creativity and the importance of ephemeral protest spaces. The leaderless, decentralised nature of both movements highlights their adaptability. Hong Kong’s “Be Water” strategy and Belarus’s horizontal organising emphasise collective action while evading authoritarian crackdowns.

    The book also examines the exchange of repressive practices between the regimes in China and Belarus, focusing on the role of surveillance technologies. The combination of modern surveillance with traditional methods of intimidation points to the evolving challenges facing protest movements.

    While neither movement achieved its immediate political goals, both left a lasting impact on cultural and societal transformation. “Descent into the Marsh” is a visual document of protest, highlighting the universal human quest for freedom and dignity. The book functions as an open archive, regularly updated with new media articles and reflections on ongoing struggles, providing a lasting record of unfinished events that remain unblocked and uncensored online.

    Lesia Pcholka:

    “Archives in Belarus are highly unstable: social media spaces are controlled, most independent Belarusian media websites are blocked, and all news posted on their sites disappear. We remember fragments, but we cannot find a source that describes the details. Symbols, slogans, gestures, colours—something will appear in this book. Articles about the protest that once appeared on the Facebook feed will have their own place on these pages. This book serves as a visual document of the protest movements in Hong Kong from 2019 to 2020 and in Belarus from 2020 to 2021. It’s a work in progress. New links will appear in the form of stickers, and the ones here may become obsolete. Because in 2024 nothing ended. In this book, I combine photos I took in Belarus in 2020a country I cannot yet return to—and photos from 2024 in Hong Kong, a place I could visit to find empty streets and an everyday life that bears only faint traces of the protest movement.”

  • Hool / Філіп Вінклер

    Hool / Філіп Вінклер

    Пераклад зроблены паводле выдання:
    Philipp Winkler. Hool. Roman. Aufbau Verlag GmbH & Co. KG, Berlin 2016

    Хайка Кольбэ — правінцыял, які недавучыўся ў школе. Сын, маці якога збегла, кінуўшы іх з сястрой, а бацька стаў алкаголікам. Хлопец на падхваце ў трэнажорнай зале. Кватарант у доме крымінальніка, які арганізуе баі жывёл і найбольшая мара якога — набыць тыгра. Жыццё Хайка — гэта «хулс». Калі яго лепшага сябра моцна збілі і ён захацеў выйсці з групоўкі, Хайка лічыць гэта здрадай. Бо наперадзе іх чакае новая гульня — паўфінальны матч за кубак Германіі — і новая бойка з заклятымі супернікамі з Браўншвайга. Філіп Вінклер паказвае нам іншы свет, які насамрэч суседнічае з намі, свет, мова якога жорсткая, а традыцыі бязлітасныя, свет няўдачнікаў і тых, хто неўзабаве імі стане.

    ПРА АЎТАРА

    ФІЛІП ВІНКЛЕР нарадзіўся ў 1986 годзе ў Хагенбургу. Жыве ў Лейпцыгу. Творы публікаваліся ў літаратурных часопісах і анталогіях. У 2008 годзе атрымаў літаратурную прэмію імя Ёзэфа Генрыха Колбіна. “HOOL” з’яўляецца яго дэбютным раманам. У 2015 годзе за вытрымкі з рамана “HOOL” атрымаў прэмію Літаратурнай майстэрні для маладых аўтараў (адукацыйны дом замка Рэтцхоф, Аўстрыя), у 2016 годзе раман “HOOL” трапіў у шорт-ліст “Дойчэр Бухпрайс” (Deutscher Buchpreis) літаратурнай прэміі за найлепшы нямецкамоўны раман года ад Біржавога аб’яднання нямецкага кніжнага гандлю (Börsenverein des Deutschen Buchhandels), і ў гэтым жа годзе Філіп Вінклер за свой раман атрымаў літаратурную прэмію “Аспект” (aspekte-Literaturpreis) – гэта літаратурная прэмія нямецкага тэлевізійнага канала ZDF за найлепшы нямецкамоўны празаічны дэбют.

    Фрагмент раману
         Я грэю ў далоні сваю новую капу. Перабіраю яе пальцамі, сціскаю. Так я раблю перад кожнай бойкай. Гелепадобны матэрыял застаецца цвёрдым, толькі трошкі паддаецца. Гэтая капа проста супер! Лепшай і не знойдзеш. Выраблена зубным тэхнікам па індывідуальнай замове. Гэта не тая дзяшоўка масавай вытворчасці, якую ўжо праз два тыдні можна проста выкінуць, бо яна пачынае муляць дзясну. Ці таму, што з-за няўдалай формы і непрыемнага паху пластмасы ад яе ўвесь час цягне на ваніты. Між тым амаль усе мы мелі такія капы, нават Джоджа з ягонай мізэрнай зарплатай дворніка. І Кай, у якога заўсёды былі самыя модныя рэчы. І Ульф, які з лёгкасцю мог патраціць вялікую суму грошай. І Томак, і Цёлер. І яшчэ некаторыя нашы хлопцы, якія мелі хоць нейкую працу. І дзядзька Аксель таксама. Менавіта ён некалькі гадоў назад знайшоў гэтага зубнога тэхніка. Той спецыялізаваўся на кантактных відах спорту і лячыў спартсменаў-адзінаборцаў па ўсёй Нямеччыне. Хадзілі чуткі, быццам да яго прыязджалі і з Франкфурта, і нават з былой ГДР — з Дрэздэна, Гале, Цвікаў. Напэўна, аддавалі за гэта месячны памер сваёй дапамогі па беспрацоўі, думаю я і праводжу кончыкамі пальцаў па адтулінах капы.

         — Гэй, Хайка, — Кай штурхае мяне ў бок, — мабільны, чуеш?

         Набыты па акцыі тэлефон гудзе на сядзенні паміж намі. Я бяру тэлефон дрыжачымі пальцамі. Мой дзядзька назірае за мной праз бакавое люстэрка аўто. Я націскаю кнопку з зялёнай слухаўкай.

         — Дзе вы? Мы чакаем, — чуваць з тэлефона голас таго хлопца з Кёльна, з якім я дамовіўся пра махач… Я апускаю шкло, каб агледзецца, і шукаю нейкія арыенціры.

         — Мы на В55, пад’язджаем да Ольпэ. Мусім хутка быць.

    — Яшчэ трохі па пустой трасе, потым на другой развязцы налева, праз усю вуліцу Брацкопф да самага выезду з мястэчка. Злева будзе лес. Там цяжка заблукаць.

         Перш чым ён паспявае развітацца, я яшчэ раз нагадваю яму пра нашу дамоўленасць. Па пятнаццаць чалавек з кожнага боку. На тым размова скончана.

         — Ну? — пытае Аксель, нават не азіраючыся. Ён бачыць мяне праз бакавое люстэрка. Нават праз сонечныя блікі я адчуваю яго з’едлівы позірк. Быццам правярае мяне. Я тлумачу, куды ехаць далей, і акцэнтавана паведамляю, што нагадаў гэтаму тыпу пра нашу дамоўленасць.

         — Я гэта чуў, — кажа ён і паварочваецца да Хінкеля, які, як заўсёды, за рулём. Аксель паўтарае яму мае словы, быццам той не чуў мяне альбо быццам можа ехаць толькі атрымаўшы інструкцыі ад Акселя. Я заўважаю, як Кай, скрывіўшыся, збоку пазірае на мяне. Дзякуй, дружа! Я ведаю, варта мне глянуць на яго, і ён абавязкова закоціць вочы, нібы кажучы: афігець, што за дзяўбаны кантроль!

         Але я не рэагую, а гляджу, ці правільна нас вязе Хінкель. Ён бурчыць сабе нешта пад нос, гэта мусіць азначаць, што ён зразумеў, куды ехаць. Сваёй мясістай рукой ён абхапіў руль прама перад сабой. Кроплі поту выступаюць сям-там на доўгіх валасках ягонай рукі, ззяючы на сонцы. Выглядае так, быццам мноства бліскучых дарожак збягае ўніз. Другую руку ён высунуў з акна.

         Томак, які сядзіць злева ад Кая, з абыякавым выразам твару скроліць у сваім мабільным. Вось ён, прадукт сацлагера. Гэтая заўжды аднолькавая славянская морда. Добры настрой ці кепскі — ніколі не здагадаешся. Ён зусім не звяртае ўвагі на акурак у сваёй левай руцэ.
    Струмень паветра з акна спальвае яго, як у запаволеным кіно. І нічога дзіўнага, што цяпер ён не ў гуморы. Бо, гуляючы перад ад’ездам у «кошка здохла, хвост аблез, хто прамовіць, той і з’есць», ён прайграў Каю лепшае месца. І нават, мабыць, не разумее гэтага. Цяпер ён вымушаны сядзець там, дзе Джоджа мінулым разам сваім разбітым носам запэцкаў усё крывёю. Яго кірпатаму носу сапраўды дасталося тады. А сядзенне пацярпела яшчэ больш. Апроч таго, гэтае месца — за Хінкелем — апрыёры ніхто не хацеў займаць у такую спёку, нават пры адчыненым акне.

         Кай на колькі сантыметраў прыўстае на сядзенні і, паляпаўшы рукой па задняй кішэні джынсаў, дастае адтуль скарбоначку. Ён адчыняе яе, насыпае сабе на палец невялічкую дозу коксу, падносіць палец па чарзе да кожнай ноздры і ўдыхае. Машыну трасе, але ён умудраецца нічога не рассыпаць. Ён адкідвае галаву назад, і яго баксёрская прычоска, зробленая пры дапамозе гелю, трэцца аб абіўку запэцканага падгалоўніка. Ён працягвае скарбоначку мне:

         — Таксама пачастуешся? Мо тады не накладзеш у порткі.

         Ён ухмыляецца. Я таксама ўхмыляюся яму і адказваю:

         — Лепш абасрацца, чым абдзяўбацца, містар Болін.

         Ён смяецца. Я ўжо забыўся, калі апошні раз нешта нюхаў. Зачыняючы скарбонку, ён паказвае мне сярэдні палец. Мой дзядзька глуха кашляе. Кай паціскае плячыма і засоўвае скарбонку назад у джынсы. Ён дакладна ведае, што Аксель не можа цярпець, калі мы перад бойкай нечым накідваемся. Нават такой штукай, як кокс, ад якога яснее ў галаве.

         Але гэта была тая рэч, выбіць якую з іншых не быў здольны нават дзядзька Аксель. Таму ён часцей за ўсё дазваляе ўжыванне гэтых рэчываў, праўда ў меру. Ён не вельмі прыдзірлівы, бо ведае, што шмат каму гэта патрэбна, каб супакоіць нервы. Ці, магчыма, таму, што яны звычайныя спайс-наркаманы. Але Аксель не бярэ з сабой таго, хто не можа сябе кантраляваць. Прынамсі, на важныя бойкі, як сёння. Калі гаворка ідзе пра тое, каб годна паказаць моц гановерскіх хулс. І хоць Кай цяпер пад коксам, ён надта добры баец, каб пакідаць яго дома. Любыя качкі-бамбізы ў параўнанні з ім як цюлені. Таму дзякуючы мне перад бойкамі ён трошкі стрымліваецца. Апрача таго мой дзядзька дакладна ведае, што не зможа заўсёды разлічваць на мяне, калі будзе пакідаць Кая ў рэзерве.

         Жоўтая шыльдачка з назвай мястэчка Ольпэ прамільгнула з правага боку нашага фургона «Фольксваген Т5». Я нахіляюся ўперад, мой твар паміж Хінкелем і маім дзядзькам.

         — Зараз прама…

         — Прама па развязцы, звернеш на другім павароце направа, — перапыняе мяне Аксель. Я зноў падаю на сваё сядзенне. Кай працягвае мне цыгарэту. Я закурваю і раблю глыбокую зацяжку. Прастора паміж металічнымі стойкамі падгалоўніка перада мной цалкам запоўнена
    мясіста-чырвоным каркам майго дзядзькі. Злева і справа ад спінкі сядзення тырчаць ягоныя плечы, такія вострыя, быццам вырабленыя пад вугольнік. Я пускаю струмень дыму ў гэтую чырвань паміж стойкамі і кажу:

         — Усё правільна.

         Мы зварочваем на сухую лясную дарогу. Пад коламі пясок. Мы адразу трапляем у цень густых дрэваў. І гэта так добра — схавацца ад сонечных промняў. Я адчуваю, як лёгкая прахалода зноў трошкі супакойвае мяне. Бо нейкая трывога апанавала мяне, як толькі мы выехалі з Ольпэ. Гэтае пачуццё — яно заўжды ўзнікае перад такой падзеяй. Я не ведаю, ці можна гэта параўнаць са сцэнічнай ліхаманкай, бо ніколі яшчэ не перажываў яе. У любым выпадку адчуванне такое, нібы ўнутры цябе нешта пачынае гойдацца. Нібыта страўнік напаўняецца геліем і пачынае знізу падпіраць лёгкія.

    — Тут, — кажа Хінкель і паказвае сваім тоўстым валасатым пальцам наперад. Каб нешта ўбачыць з задніх сядзенняў, нам траім даводзіцца выцягваць шыі. На схіле дарогі мы бачым аўтакартэж кёльнцаў. Яны стаяць невялікімі групамі перад сваімі машынамі. Аксель паварочваецца назад і ўглядаецца ў задняе акно. Я інстынктыўна адхіляю галаву, каб яму было лепш відаць, але адразу ж лаўлю сябе на думцы: гэй, не час яшчэ расслабляцца. І таксама азіраюся назад. Усё добра. Астатнія нашы хлопцы едуць за намі. Ніхто не здрэйфіў і не павярнуў назад.

         — Спыніся тут, — загадвае мой дзядзька. Хінкель, наколькі гэта магчыма, праязджае наперад па вузкай зялёнай паласе, што цягнецца паміж лясной дарогай і хмызняком. Астатнія машыны таксама спыняюцца за намі. Мы ўсе выходзім. Кёльнцы прыпаркаваліся, як і мы,
    толькі на другім баку дарогі. Калі справа будзе завершана, усе сядуць у машыны і знікнуць кожны ў сваім напрамку.

         Аксель выходзіць на сярэдзіну дарогі, спыняецца і шырока расстаўляе ногі. Я дастаю капу з футарала, не спускаючы вачэй з дзядзькі. Томак становіцца побач з ім. Яны пра нешта шушукаюцца. Я нахіляюся да Кая і прашу закурыць. Ён спрабуе дастаць пачак з вузкай кішэні сваіх джынсаў. Я працягваю руку, па-ранейшаму не адводзячы позірк ад Акселя, які, узяўшыся за бакі, разглядвае кёльнцаў.

         — Хутчэй бы ўжо, — кажу я, — хай бы сёння ўсё вырашылася.

         — Супакойся, — мармыча Кай. Я пераступаю з нагі на нагу. Нарэшце цыгарэта ў мяне. Я падыходжу да Акселя і Томака.

         — Ну што? — з ухмылкай пытае Аксель, заўважыўшы, што нехта набліжаецца. Калі ён бачыць, што гэта я, напружанасць на ягоным твары знікае, ён кладзе руку мне на плячо і прыціскае да сябе.

         — Толькі што палічылі іх, — кажа Томак з польскім акцэнтам. Гучыць як “злічылі”. — Пятнаццаць чалавек плюс відэааператар.

         — Усе апранулі свае чырвоныя цішоткі? — пытаецца Аксель. Мог бы сам азірнуцца і паглядзець, праносіцца думка, але ж, вядома, стрымліваюся, не кажу гэта ўслых. Яшчэ перад ад’ездам я ўсім раздаў цішоткі. Менавіта таму, каб зараз не марнаваць на гэта час.

         — Так, усе, — адказваю я.

         Я хачу яшчэ падзяліцца сваёй думкай наконт расстаноўкі. Што нам варта паспрабаваць выставіць наперад дужых хлопцаў, так бы мовіць, у якасці тарана. Каб такім чынам пасля першага ўдару можна было больш-менш захаваць свой шыхт, хай і за кошт хуткасці. Але Аксель падымае руку — гэта сігнал, каб я маўчаў. І не паспяваю я сказаць аніводнага слова, як адзін з кёльнцаў ідзе да нас. Я мяркую, гэта той самы тып, з якім я размаўляў па тэлефоне.

         — Добра, — кажа Аксель.

         Я не ведаю, каму менавіта.

         — Хайка! Паклапаціся пра тое, каб астатнія былі гатовыя.

         Ён выцягвае руку перада мной, нібыта не пускаючы мяне, і крочыць да кёльнца, які спыняецца напаўдарозе. Я адчуваю сябе падманутым. Бо, урэшце, паміж Акселем і мной была дамоўленасць, што гэтым разам я адказваю за ўсю арганізацыю.
         Томак ляпае мяне па плячы. На ягонай руцэ бляклая татуха нейкай жанчыны. Я кідаю позірк на яго, потым гляджу на зямлю, кажу: “Ну і хрэн з ім!” і адкідваю ўбок цыгарэту.

         Кай з цыгарэтай у зубах стаіць перад фургонам і разглядвае сябе ў затаніраваным шкле. Ён ускалмачвае свае коратка падстрыжаныя валасы. Усе хлопцы апранутыя ў чырвоныя цішоткі, толькі Кай у чырвоным пола з эмблемай “Фрэд Пэры”. Добра хоць, што ён адклаў каўнер. Я спыняюся каля яго, аглядаю спачатку яго, потым сябе.

         — Ты сам хоць ведаеш, што ты чокнуты?

         Ён не рэагуе, працягвае пераступаць з нагі на нагу і перакочваць цыгарэту ў губах, нешта напяваючы. У затаніраваным, цёмна-цынамонавага колеру шкле побач з ягоным адлюстроўваецца і мой твар — без усялякіх эмоцый, куточкі вуснаў уніз, насупленыя бровы, зморшчаны лоб. Занадта сур’ёзны выгляд. Як звычайна, раўнютка састрыжаныя пад міліметр валасы. Вялізны цень павольна ўзнікае ў аўтамабільным шкле.

         — Ну, вы, ёлупні. Даўно ўжо не было боек, — кажа цень. — Гатовыя?

         — Я, блін, ужо нарадзіўся гатовы, — адказвае Кай і моцна б’е правым локцем па далоні левай рукі…

  • Minsk. Die Stadt, die ich vermisse: Julia Cimafiejeva Fotografie Gedichte

    Minsk. Die Stadt, die ich vermisse: Julia Cimafiejeva Fotografie Gedichte

    Здымкі. Вершы на беларускай і нямецкай мовах.
    «Я фатаграфавала горад, нібыта шпіёніла за ім». Пра паэтычны фотаальбом Юліі Цімафеевай

    Die Fotos in diesem poetischen Bildband „Minsk. Die Stadt, die ich vermisse“ hat  Julia Cimafiejeva von 2016 bis 2020 in den Straßen der belarussischen Hauptstadt Minsk aufgenommen. Sorglos und melancholisch, voller Leere und Warten, neblig und doch strahlend – so hat sie ihre Stadt damals gesehen. Seit zwei Jahren ist Julia Cimafiejeva nicht mehr dort gewesen und durchlebt noch immer Rückblenden von den Orten, die sie so sehr liebte und schätzte. Doch sie glaubt, dass Minsk sich für immer verändert hat, so wie auch sie sich verändert hat.Poesie und Fotografie haben für Julia Cimafiejeva immer existiert, ohne sich zu überschneiden. In diesem Buch versucht sie, sich in Gedichten und Fotografien dieser Stadt zu nähern und beide Kunstformen nebeneinanderzustellen. Die Texte und Bilder verweben sich zu einem Gesamtbild der Stadt. Und so erzählt sie die Geschichte von Sehnsucht, Nostalgie, Liebe und Hoffnung. Hoffnung, einmal wiederzukommen.Julia Cimafiejeva,  Autorin und Fotografin, geboren 1982 in der Nähe von Brahin, Belarus. Studium der Anglistik an der Minsker Staatlichen Linguistischen Universität, Master in Literaturwissenschaft an der Belarussischen Staatsuniversität. Ende 2020 trat Julia Cimafiejeva mit ihrem Mann, dem Schriftsteller Alhierd Bacharevič, einen längeren Aufenthalt im österreichischen Graz an. Ihre Arbeiten wurden in mehrere Sprachen übersetzt, darunter die Gedichtsammlungen „Zirkus“ und „Der Angststein“, die 2019 und 2022 auf Deutsch erschienen, oder „Minsk. Tagebuch“, das 2021 veröffentlicht wurde und das Leben und den Alltag im revolutionären Minsk während der Proteste in Belarus protokolliert. Sie nahm an  Fotoausstellungen in Belarus und im Ausland teil.Die Publikation erscheint in der Reihe Verortungen. Die Reihe widmet sich thematischen fotografischen Projekten, denen auf der textlichen Ebene Essays, Gedichte oder Auszüge aus literarischen Werken entgegengestellt werden. Verortungen verwebt diese beiden Ebenen geschickt miteinander und bietet so dem Betrachter und Leser spannende Impulse, die Fotos aus einem neuen Blickwinkel zu betrachten und sich dem Thema aus einer neuen Richtung zu nähern. PRESSESTIMMENIn dem kleinen, feinen Bilderbuch „Minsk. Die Stadt, die ich vermisse“ widmet sich Julia Cimafiejeva der Erinnerung an und der Sehnsucht nach ihrer Heimat. Ihre Gedichte sind in einer klaren, schnörkellosen, fast zweisprachigen Diktion gehalten. (…) Der Großteil des Buches gehört den Fotografien von Julia Cimafiejeva. (…) Immer wieder sind Schwarzweißbilder dabei, Schattenspiele. Es sind wunderbare Aufnahmen. Besonders scheint Julia Cimafiejeva Spiegelungen in Pfützen zu lieben und die dreht sie dann auf den Kopf und stellt damit ihre Protagonisten auf die Füße. Wie in dem Bild mit roten Akzenten. Und weil ein roter Regenschirm dabei ist, zitiert die Aufnahme sogar den amerikanischen Altmeister Saul Leiter – nicht die schlechteste Referenz bei einem Fotobuch über eine Stadt. Hannoversche Allgemeine Zeitung, Kultur, 18. November 2022, Bert Strebe„Minsk, die Stadt, die ich vermisse“ ist ein ästhetisch lebendiges Buch, das einen wesentlichen Beitrag zur Konstruktion der „modernen Mythologie“ von Minsk im europäischen Kulturbewusstsein leistet.

  • Śvieciacca vokny dy nikoha za jimi / Uładzimier Arłoŭ

    Śvieciacca vokny dy nikoha za jimi / Uładzimier Arłoŭ

    Vydadzienyja łacinkaju knihi Uładzimiera Arłova „Patria aeterna” i „Śvieciacca vokny dy nikoha za jimi” padtrymlivajuć jaje daŭniuju tradycyju ŭ biełaruskaj kultury.
    Uładzimier Arłoŭ naradziŭsia ŭ 1953 hodzie ŭ Połacku. Aŭtar tryccaci knihaŭ prozy, esejistyki i paeziji. Uładalnik niekalkich ajčynnych litaraturnych uznaharodaŭ. Laŭreat mižnarodnaj premiji «Eŭrapiejski paet svabody» (Gdańsk, 2010).

  • Two Women in Their Time: The Belarus Free Theatre and the Art of Resistance

    Two Women in Their Time: The Belarus Free Theatre and the Art of Resistance

    A collaboration between the National Book Award-winning journalist and the prize-winning photographer on the queer-resistance theatre troupe

    In the fall of 2017, the internationally acclaimed underground theatre troupe Belarus Free Theatre took New York by storm for a production of their harrowing anti-torture, anti-Putin play, Burning Doors. They were joined by Maria Alyokhina, a member of the Russian punk group Pussy Riot, who made international headlines when they were imprisoned for staging an anti-Putin performance in a Moscow cathedral. The play met with enthusiastic acclaim from critics, with New York magazine praising it as a “smart, smouldering, physically brutal piece of theatre.”

    In Two Women in Their Time, award-winning documentary photographer Misha Friedman and New Yorker reporter Masha Gessen take us backstage, giving us an intimate look at this fiercely creative drama troupe that cannot officially perform in its homeland, which remains a dictatorship in all but name. The result is an astonishing series of photos documenting the group’s productions in New York and Gessen and Friedman’s visit to Minsk to meet Svetlana Sugako and Nadezhda Brodskaya, the young lesbian couple who keep the Belarus Free Theatre running. They live a life in the borderlands―between underground and public, between the closet and being out, in a country where same-sex sexual activity is legal yet remains taboo. Their work proves that queerness will always be dangerous to autocracy.

    Misha Friedman is an award-winning documentary photographer whose work has appeared in the New York Times, the Los Angeles Times, and the New Yorker.

    Masha Gessen is the author of Surviving Autocracy, the National Book Award–winning The Future Is History: How Totalitarianism Reclaimed Russia, and The Man Without a Face: The Unlikely Rise of Vladimir Putin. A staff writer at the New Yorker and the recipient of numerous awards, including a Guggenheim Fellowship and a Carnegie Fellowship, Gessen teaches at Amherst College and lives in New York City.